Δαρβίνος 2.0

 

Με την ανάληψη της εξουσίας στις ΗΠΑ από τον Ντόναλντ Τραμπ περάσαμε και τυπικά στην δεύτερη φάση μιας απόπειρας Damage Control εκ μέρους του Ατλαντισμού. Πρόκειται για την προσπάθεια ελαχιστοποίησης της ζημιάς και των όποιων απωλειών προς τα συμφέροντα των εξαιρετικά ολιγάριθμων “ελίτ” της κατεχόμενης συλλογικής Δύσης εκ μέρους των πληθυσμών των χωρών οι οποίες την απαρτίζουν, κυρίως λόγω του αισθήματος εκτεταμένης αγανάκτησης που αισθάνονται πια αυτοί οι πληθυσμοί. Και αυτό υποτίθεται πως επιτυγχάνεται με το να παρουσιάσει αυτός ο ίδιος ο Ατλαντισμός την άλλη όψη του νομίσματός του δηλαδή την υπερσυντηριτική/ακροδεξιά όψη, κι εξηγούμαι:

Τον Φεβρουάριο του 2022 κανείς δεν περίμενε η Ρωσσία να επιτεθεί στην Ουκρανία εκτός από τις υπηρεσίες πληροφοριών της Δύσης που βέβαια είχαν ζωντανή εικόνα των κινήσεων του Ρωσσικού στρατού στα σύνορα με το Ντονμπάς. Αυτή η επίθεση ξεκίνησε μια διαδικασία συγκρούσεων που απ’ την αρχή πίστευαν οι “ελίτ” των Δυτικών κρατών και κυρίως οι στρατηγιστές του Ατλαντισμού στις ΗΠΑ, πως θα οδηγούσε στην απόλυτη καταστροφή της Ρωσσίας μέσω μιας περιόδου φθοράς των αμυντικών και οικονομικών υποδομών της και εν τέλη μιας επικοινωνιακής-ψυχολογικής μεταστροφής της κοινής γνώμης μέσα στην Ρωσσία που βλέποντας τον κίνδυνο άλλης μια ήττας εκ μέρους της Δύσης θα ανέτρεπε το παρρόν καθεστώς Πούτιν και θα οδηγούσε την Ρωσσία, τους κατοίκους της και τελικά τους κάθε είδους πόρους της στα χέρια των Δυτικών “ελίτ”.

Αυτός ο τρόπος σκέψης επικρατεί μέχρι και σήμερα (επί Τραμπ) και διαβάζουμε κάθε μέρα στον Δυτικό τύπο για το πώς η Ρωσσία είναι στο χείλος της οικονομικής ή άλλης καταστροφής και πως η αγανάκτηση των Ρώσσων είναι έτοιμη να αφαιρέσει την εξουσία από τα χέρια του κύκλου του Πούτιν και των συνεργατών τους.

Έχουν περάσει τρία χρόνια από την μέρα της έναρξης των μαχών και αυτό δεν έχει συμβεί. Οι παντός είδους οικονομικές κυρώσεις, τα εμπάργκο (οικονομικά και επικοινωνιακά – ένταλμα σύλληψης του Πούτιν από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο-) δεν φαίνεται να έχουν αποτελέσματα και η Ρωσσία ενδυναμώνει την οικονομία της, ηγείται στους BRICS, προχωρά αργά και σταθερά στα μέτωπα των μαχών και δημιουργεί συμμαχίες στον Παγκόσμιο Νότο ενώ οι δεσμοί της με την Κίνα και το Ιράν έχουν αποκτήσει μορφή διακρατικών αμυντικών και οικονομικών συμμαχιών.

Από την άλλη βρίσκεται η συλλογική Δύση που μέχρι πριν δύο μήνες βρίσκονταν (τυπικά) υπό την ηγεσία κύκλων που προωθούσαν τα ανοικτά σύνορα, τις πολιτικές LGBTQ+, τα εμβόλια, το αφήγημα της Πράσινης Ανάπτυξης κλπ. Ας μην γελιόμαστε, ο ίδιος “παράγων” βρίσκεται στην εξουσία και σήμερα στην Δύση, απλά τώρα έχει φορέσει τα υπερσυντηριτικά/ακροδεξιά ρούχα του και ρίχνει πετονιά στις κοινωνίες για να δει πόσοι θα τσιμπήσουν. Το θέμα είναι πως η μεγάλη πλειοψηφία θα τσιμπήσουν γιατί η συλλογική αγανάκτηση και η έλλειψη ψυχραιμίας έχει καταστήσει τις μάζες στις Δυτικές κοινωνίες νοητικά έρμαια που ψάχνουν σωτηρία από ένα αδιέξοδο που είναι πάνω απ’ όλα υπαρξιακό και όχι τόσο οικονομικό.

Δυστυχώς για εμάς τους Ευρωπαίους η Ιστορία μας επεφύλασσε να βρεθούμε στο σημείο της απόλυτης υποταγής μετά την ήττα των Εθνικών Δυνάμεων το 1945. Η υποταγή αυτή δεν μας ζημίωσε οικονομικά, όμως το τίμημα ήταν να κινδυνεύουμε, στο ορατό πλέον μέλλον, να εξαφανιστούμε ως έθνη. Η προπαγάνδα του νικητή του Β’ΠΠ ήταν κυριώς σε ψυχολογικό επίπεδο και η στόχευση του ήταν στον ίδιο τον ψυχολογικό πυρήνα των ευρωπαϊκών λαών. Το αποτέλεσμα το βλέπουμε παντού γύρω μας ζώντας σε κοινωνίες που έχουν χάσει κάθε διάθεση για ζωή και μάλλιστα στρέφονται κατά του ίδιου τους του εαυτού σε μια όλο και πιο επιταχυνόμενη αυτοκαταστροφική περιδίνηση.

Ερήμην των υγειών ενστίκτων των κοινωνιών μας, οι “παράγοντες” πίσω από αυτή την ολοκληρωτική επικράτηση του “Ευρω-Ατλαντισμού” έθεσαν σε τροχιά μια διαδικασία παρασιτικοποίησης της οικονομίας, κατ’ αρχάς, και συνεπώς και των κοινωνικο-πολιτικών θεσμών/συνιστωσών των Δυτικών κοινωνιών. Η Δύση έδιωξε όλη της την παραγωγή προς την Κίνα και τον Παγκόσμιο Νότο για να κερδίσει από το χαμηλότερο κόστος παραγωγής με αποτέλεσμα σήμερα καί οι ΗΠΑ καί η Ευρώπη να μην παράγουν πλέον σχεδόν τίποτα. Οι οικονομίες της Δύσης είναι οικονομίες παροχής υπηρεσιών κυρίως. Η αποσύνδεση του δολλαρίου από τον χρυσό οδήγησε σε μια φρενήρη άνοδο του τραπεζο-πιστωτικού τομέα μεν χωρίς κανένα χειροπιαστό αντίκρυσμα δε. Μια τεράστια “φούσκα” δημιουργήθηκε με δυσθεώρητο πραγματικό, όμως, χρέος, και αυτή η “φούσκα” είναι οικονομική, κοινωνική, ψυχολογική. Το δολλάριο και το πετροδολλάριο ως παγκόσμιο reserve currency κρατούσε μέχρι σήμερα αυτή την “φούσκα” άθικτη και ακμαία. Και φυσικά, και δώστε προσοχή σε αυτό, το δολλάριο έιχε ως υποστηρικτή του ένα πράγμα και μόνο: τον αμερικανικό στρατό. Επαναλαμβάνω: το δολλάριο είχε ως μόνο του έρρεισμα τον αμερικανικό στρατό. Όσες απόπειρες έγιναν από κράτη και ηγέτες για την απεμπλοκή τους από αυτόν τον άρρωστο φαύλο κύκλο είχαν στρατιωτική αντιμετώπιση, εκτός της περίπτωσης Ντε Γκωλ όπου το μόνο που χρειάστηκε να γίνει ήταν ο Μάης του ‘68.

Αυτή η φούσκα σήμερα δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει γιατί απλά δεν υφίσταται πλέον η δυνατότητα του στρατού των ΗΠΑ να παρεμβαίνουν “διορθωτικά – τιμωρητικά” .

 

Έξω τελείως από το αποκαρδιωτικό αυτό κάδρο βρίσκονταν παραδοσιακά η Κίνα, η Ρωσσία και ο Παγκόσμιος Νότος γενικά. Χώρες φτωχές και γενικά αδικημένες με πίσω τους, όμως, χιλιάδες χρόνια Ιστορίας και με λαούς ώριμους και υπομονετικούς.

Όσο η “Δύση” βρισκόνταν στην κατάσταση έκστασης του απόλυτου νικητή (Το Τέλος της Ιστορίας κατά Φουκουγιάμα), αυτές οι χώρες έχτιζαν το δικό τους και απ’ ότι φαίνεται, και το αύριο όλων μας.

 

Το στρατήγημα είναι τόσο απλό που ούτε καν φαίνεται:

Η ψυχολογική-επικοινωνιακή αποδόμηση στα μάτια του Πλανήτη της αμυντικής ικανότητας της Δύσης.

Πώς γίνεται αυτο…:

Δημιουργείς δύο πολεμικούς κυματοθραύστες πάνω στους οποίους θα πέφτει με αυξανόμενη ένταση όλη η αμυντική υποδομή του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ.

Ο πρώτος κυματοθραύστης βρίσκεται στην Ουκρανία και ήδη έχει πετύχει να αποδομήσει πλήρως στα μάτια του κόσμου την “χερσαία” πλευρά των αμυντικών δυνατοτήτων του Ατλαντισμού. Είναι σαφές πως σε στρατηγικό, οπλικό και τακτικό επίπεδο, ο “χερσαίος” πυλώνας της Δύσης έχει πλήρως αποδομηθεί πρώτα απ’ όλα επικοινωνιακά και βέβαια, ουσιαστικά, αφού έχει σχεδόν εξαντληθεί κάθε απόθεμα στις αποθήκες του ΝΑΤΟ ενώ η Αμερική όντας σε αποβιομηχανοποίηση, ούτε κατά διάνοια μπορεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες επί του πεδίου. Μικρό παράδειγμα η αναζήτηση συστημάτων αντιαεροπορικής ομπρέλας από τους συμμάχους των ΗΠΑ για να σταλούν στο Κίεβο, εφόσον τα δικά της πλέον ίσα που επαρκούν πια για την προστασία των ίδιων των ΗΠΑ. Οι δε Ρώσσοι απλά είναι ικανοποιημένοι με το να κάνουν απλή επίδειξη των υπερηχητικών τους οπλοστασίων τύπου Zirkon, Kinzal, Oreznik, στα οποία η Δύση δεν έχει ούτε τώρα αλλά και ούτε στο ορατό μέλλον να δώσει κάποια απάντηση.

Παράλληλα έχει μελετηθεί εξονυχιστικά από την πλευρά των Ρώσσων/Κινέζων κάθε πτυχή και περιπτωσιολογία στο επίπεδο του intelligence και military intelligence του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ. Ειρήσθω εν παρόδω, αυτό έχει γίνει κατανοητό από τους ψυχραιμότερους στο Δυτικό στρατόπεδο.

 

Ο δεύτερος κυματοθραύστης τοποθετήθηκε στην Μέση Ανατολή.

 Αυτός ο κυματοθραύστης δημιουργήθηκε για να αποδομήσει επικοινωνιακά/ψυχολογικά (στα μάτια του Πλανήτη) όμως και ουσιαστικά τον δεύτερο και σοβαρότερο πυλώνα της άμυνας του Ατλαντισμού που παραδοσιακά είναι ο αεροναυτικός. Πάντα οι θαλάσσιες δυνάμεις είχαν ως ισχυρότερο ατού την θάλασσα.

Ως ημέρα έναρξης της λειτουργίας αυτού του κυματοθραύστη υπήρξε η 7η Οκτωβρίου του 2023 με την επιχείρηση της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ.

Η διελκυστίνδα που ενέκυψε, ενέπλεξε λίγο ή πολύ ολόκληρη τη Μέση Ανατολή και τα αποτελέσματα έχουν κι εδώ αρχίσει να είναι λίγο-πολύ ορατά.

Με το είδος της αντιμετώπισης από πλευράς του Ισραήλ των αμάχων στη Γάζα και τον Λίβανο, το Ισραήλ (δηλαδή η ναυαρχίδα του Ατλαντισμού στο Rimland) έχει επικοινωνιακά “τελειώσει” στα μάτια όχι μόνο του Παγκόσμιου Νότου αλλά και σε τεράστιο ποσοστό μέσα στα ίδια τα Δυτικά κράτη. Το ένταλμα σύλληψης του Νετανυάχου είναι μόνο μία ένδειξη του status που απολαμβάνει πλέον το Ισραήλ στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Μεγαλύτερη επικοινωνιακή καταστροφή έχουν υποστεί όμως οι ίδιες οι ΗΠΑ εφόσον είναι γνωστο πως χωρίς την δική τους υποστήριξη διαχρονικά το Ισραήλ δεν θα μπορούσε όχι μόνο να πολεμήσει αλλά και ούτε καν να υπάρξει.

Στην διαδικασία αυτή καλούνται και πάλι οι ΗΠΑ να διευθετήσουν την κατάσταση εμπλέκοντας αυτή την φορά τον στόλο και την αεροπορία τους.

Και εδώ, όμως, βλέπουμε πως καί οι Χούτι καί το Ιράν είναι έτοιμοι, χρησιμοποιώντας την τεχνολογία εγχώριας και Ευρασιατικής προέλευσης (κυρίως Ρωσσικής) να αντιμετωπίσουν αποφασιστικά τον αεροναυτικό τομέα των ΗΠΑ κάνοντας χρήση ΚΑΙ εδώ τού υπερηχητικού αβαντάζ το οποίο έχουν αποκτήσει όντας de facto αλλά καί de jure σύμμαχοι των Ρώσσων.

Ούτε εδώ έχουν κάποια απάντηση να δώσουν οι αμερικανοί, όπως με ενάργεια μας επέδηξαν καί οι Χούτι και οι Ιρανοί με τις υπερηχητικές τους προσβολές μέσα στο Ισραήλ. Μάλλιστα η πρόσφατη ανταλλαγή εχθροπραξιών μεταξύ Ιράν και Ισραήλ έφερε το τελευταίο στην εξευτελιστική θέση ώστε να εκλιπαρεί τις ΗΠΑ να μεσολαβήσουν για να σταματήσει το Ιράν τις επιθέσεις με πυραύλους γιατί η αντιαεροπορική του άμυνα δεν είχε δυνατότητα να απαντάει (όσο μπορούσε να απαντάει) πέραν το πολύ 7 ημερών επιπλέον. Μετά θα βρίσκονταν στην απόλυτη δικαιοδοσία του Ιράν να επιλέγει στόχους μέσα στο Ισραήλ κατά βούληση χωρίς το Ισραήλ να μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό. Και όχι μόνο αυτό, αλλά όπως έχει γίνει κατανοητό από υπεύθυνους κύκλους στην Ουάσινγκτον, διακινδυνεύεται πλέον η εξαφάνιση της όποιας αμυντικής παρουσίας των ΗΠΑ στην ευρύτερη Μέση Ανατολή αλλά και φυσικά το ίδιο το Ισραήλ εφόσον τα αμυντικά αποθέματα των ίδιων των ΗΠΑ βρίσκονται σε εξαιρετικά χαμηλή διαθεσιμότητα και μάλλιστα χωρίς την δυνατότητα άμεσης ή έστω και μεσοπρόθεσμης αντικατάστασης. Ταυτόχρονα, οι λαϊκές μάζες από την Τουρκία, την Αίγυπτο, το Ιράκ, την Ιορδανία και τις χώρες του Κόλπου είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσουν τα φιλοδυτικά καθεστώτα τους σε παραίτηση εφόσον η γενοκτονία των Παλαιστινίων συνεχιστεί. Έχει μπει σε ισχύ δε εδώ και έξι μήνες η πολυαναμενόμενη αμυντική συμμαχία μεταξύ Ιράν και Ρωσσίας ενώ οι στόλοι του Ιράν, της Ρωσσίας και της Κίνας μόλις ολοκλήρωσαν τα 5α κατά σειρα, τα τελευταία 5 χρόνια, κοινά τους αεροναυτικά γυμνάσια στον Ινδικό και την Αραβική θάλασσα.

Αποτέλεσμα: αφού σε συμβατικό επίπεδο δεν είναι δυνατή η καταστολή των Δυνάμεων της Αντίστασης στη Μέση Ανατολή τότε Ισραήλ και ΗΠΑ έχουν μόνο στη διάθεσή τους την πυρηνική συνιστώσα. Κάτι το οποίο δεν θα γίνει σε καμία περίπτωση αποδεκτό από τον υπόλοιπο Πλανήτη.

 

Συμπέρασμα πρώτο είναι πως η αποδόμηση του αμυντικού σκέλους του Ατλαντισμού έχει σχεδόν ολοκληρωθεί. Ως εκ τούτου η στήριξη της οικονομικής/πολιτικο-κοινωνικής αλλά και ψυχολογικής “φούσκας” που οι “παράγοντες” είχαν επιβάλει τα τελευταία 80 χρόνια έρχεται και τυπικά στο τέλος της εφόσον το μοναδικό της στήριγμα, δηλαδή η απειλή χρήσης στρατιωτικής βίας προς όσους αντιφρονούντες-αναθεωρητές, έχει εν πολλοίς εκλείψει.

 

Και όλα αυτά μέσα σε ένα περιβάλλον όπου το 70% του ΑΕΠ του Πλανήτη προέρχεται πλέον από τους BRICS και τον Παγκόσμιο Νότο.

 

Ως κατακλείδα θα προσπαθήσω να ερμηνεύσω την τροπή αυτή που έχει πάρει το παγκόσμιο γίγνεσθαι ως μία προσπάθεια διάσωσης των κοινωνιών και των κρατών του Πλανήτη εκ μέρους της Ευρασίας.

Είναι προφανές πως η κάθε μορφής “φούσκα” που είχε δημιουργήσει η Δύση δεν θα μπορούσε να συνεχίσει να υπάρχει, όχι μόνο προς όφελος των υπολοίπων αλλά και της ίδιας της Δύσης, η απότομη κατάρρευση της οποίας θα δημιουργούσε τεράστια ζημιά για όλους, μια ζημιά που θα έπαιρνε πολλές δεκαετίες για να αποκατασταθεί.

Η όλη Στρατηγική εκ μέρους της Ευρασίας μοιάζει να έχει μελετηθεί σε βάθος επί πολλές πολλές δεκαετίες. Με δεδομένη την συμπεριφορά των Δυτικών τα τελευταία 200 χρόνια, υποψιάζομαι πως Κίνα και Ρωσσία θα έπρεπε να είναι σε στενή επαφή και συνενόηση για πάνω από 100 χρόνια, όσο κι αν αυτό ακούγεται παράλογο.

Η παρατήρηση της συλλογικής συμπεριφοράς των Δυτικών “ελίτ” τους δύο τελευταίους αιώνες πιστεύω οδήγησε αναγκαστικά τους κύριους Ευρασιατικούς πυλώνες σε αλληλοκατανόηση και στην μεταξύ τους αναζήτηση τρόπων με τους οποίους θα μπορούσαν να απαντήσουν.

Από τους Πολέμους του Οπίου και τον Αιώνα της Ατίμωσης, για την περίπτωση της Κίνας, μέχρι την “επανάσταση” στην Ρωσσία το 1917, η Ευρασία είχε άπλετο χώρο και χρόνο να μελετήσει σε βάθος την ουσία των “δυτικών ελίτ” και να σχεδιάσει την πορεία της. Δύσκολο μεν έργο, απ’ τη μια, διότι η πληγή αυτή είχε χρονίσει, εύκολο δε διότι οι Ευρασιάτες στρατηγιστές είχαν ως αντιπάλους έναν εσμό έκφυλων, διεφθαρμένων και ψυχικά και βιολογικά άρρωστων ανθρώπων, όπως είναι κατά κοινή διαπίστωση οι “Δυτικές ελίτ”. Ανθρώπων που όχι μόνο δεν μπορούσαν να καταστρώσουν την όποια στρατηγική αλλά όπως φαίνεται καί στην περίπτωση της Ουκρανίας αλλά καί της Μέσης Ανατολής, δεν έχουν καν καταλάβει τί συμβαίνει και τί έχουν να αντιμετωπίσουν.

 

Οδεύουμε λοιπόν σε έναν κόσμο που οι κάθε μορφής “φούσκες” θα αποτελέσουν παρελθόν.

Οι Ρώσσοι μιλούν για “πολιτισμικές σφαίρες επιρροής” και “ηγεμονεύουσες δυνάμεις”.

Όπως και νά ‘χει θα μιλάμε για έναν κόσμο “Διεθνικού Δαρβινισμού” μέσα στον οποίο μόνον όποιος θέλει να συνεχίσει να υπάρχει θα μπορέσει να επιβιώσει και να μακροημερεύσει.

Το καθήκον μας ως ελλήνων είναι να μπορέσουμε να κατανοήσουμε κατ’ αρχάς το τί συμβαίνει και δεύτερον να καταφέρουμε να περάσουμε την κοινωνία μας από τον θνήσκοντα αυτόν κόσμο στην επόμενη Διάδοχη Κατάσταση με ασφάλεια και με όσο το δυνατόν λιγότερες για εμάς απώλειες.

Όσον αφορά δε το Damage Control το οποίο αναφέραμε στην αρχή, απλά είναι το τελευταίο ή ένα από τα τελευταία τους χαρτιά πριν βρεθούνε εντελώς έωλοι και εκτεθειμένοι μπροστά στα μάτια των πολλαπλών θυμάτων τους και μή.

Και για να κλείσουμε και με κάτι ευτράπελο, ο Ντούγκιν (με βάση περιγραφές από τις υπηρεσίες πληροφοριών των Ρώσσων από κύκλους στο Deep State) σε πρόσφατο άρθρο του περιγράφει την υπερσυντηρητική στροφή στις ΗΠΑ ως “Plan B” στην αποτυχία της αριστερίστικης woke ατζέντας.

 

Καλά Σαράντα. 

                                                                 

Ο Kevin MacDonald στο ελληνικό κοινό

Για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό μιλάει μαζί μας ο εξελικτικός ψυχολόγος καθηγητής Kevin MacDonald.

Η συνέντευξη αυτή έγινε πριν δύο χρόνια αλλά επειδή δεν θίξαμε ζητήματα άμεσης επικαιρότητας παραμένει άκρως επίκαιρη.

Ο Kevin MacDonald έχει γράψει τέσσερα μεγάλα βιβλία σχετικά με την φύση των εβραίων, ως συλλογικότητας, αλλά και την ουσία του ιουδαϊσμού κάτω απ’ το μικροσκόπιο της Εξελικτικής Ψυχολογίας. Έχει δε αρθρογραφήσει εκτεταμένα σε πλήθος επιστημονικών εκδόσεων και στο διαδίκτυο.

Τα συμπεράσματα της δουλειάς του αν και χαρακτηρίζονται από ουδετερότητα και επιστημονικότητα και δεν χωράνε αμφισβήτιση (οι παραπομπές του ειναι κατά 99% από εβραίους συγγραφείς), ωστόσο έχουν κατα-συκοφαντηθεί από το ακαδημαϊκό και μιντιακό κατεστημένο, ενώ ο ίδιος, όσο ακόμα δίδασκε στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, είχε τύχει πολύ αρνητικής αντιμετώπισης από τους κονφορμιστές συναδέλφους του, η δε σελίδα του στην wikipedia βρίθει ύβρεων και ψευδών.

Όπως και με το βιβλίο των Mearsheimer και Walt, “The Israeli Lobby and US Foreign Policy”, το οποίο δέχθηκε βάναυσα πυρά από τους καθεστωτικούς ακαδημαϊκούς (εβραίους και μή) ως αντι-σημιτικό και άκρως αντι-επιστημονικό (ενώ σήμερα έχει περίτρανα επιβεβαιωθεί και απ΄ότι φαίνεται θίγει μόνο την κορυφή του παγόβουνου), έτσι και τα βιβλία του Kevin MacDonald αποτελούν έναν ασφαλέστατο οδηγο πάνω στο διαχρονικά εκφραζόμενο Εβραϊκό Ζήτημα και πώς αυτό ερμηνεύεται με νηφάλιο και ορθολογικό τρόπο.

“Αμερικανική Ανθρωπολογία”, Φρόυντ - Ψυχανάλυση, “Ανθρώπινα Δικαιώματα”, άνοιγμα συνόρων, ψευδο-ακαδημαϊσμός, Σχολή της Φρανκφούρτης, Διανοούμενοι της Νέας Υόρκης, Σεξουαλική Επανάσταση, εβραϊκός ακτιβισμός, Αριστερά, Κοινωνική Αμφισβήτηση και ανατροπή, “αντι-σημιτισμός” και άλλα κρίσιμα για την Δύση κοινωνικά θέματα αναλύονται διεξοδικά στα βιβλία του Kevin MacDonald.

Βαγγέλης Αραγιάννης (ziphius)

Τα λέμε στο Γιασουκούνι

 Για να κατανοήσει κανείς το πνεύμα που αποπνέουν τα τελευταία λόγια του Γιούκιο Μίσιμα θα πρέπει να ανατρέξει στην ιστορία της Ιαπωνίας, όχι μόνο των τελευταίων 150 ετών αλλά σε περιόδους που πάνε τόσο πίσω όσο ο 16^ος και 17^ος αιώνας.

Αν και οι γείτονές της (Κίνα, Κορέα κλπ.) γνώριζαν την Ιαπωνία ήδη από το πρώτο μισό της 1^ης προχριστιανικής χιλιετίας, η πρώτη φορά που αυτή έγινε κάπως γνωστή σε ανθρώπους από τη Δύση ήταν όταν ο Μάρκο Πόλο άκουσε τους στρατηγούς του Κουμπλάι Χαν να διηγούνται τα πόσα υπέφεραν στα χέρια των Ιαπώνων πολεμιστών αλλά πρωτίστως του θεϊκού ανέμου (Κάμι Κάζε – 神風) που κατέστρεψε ολοσχερώς τον αναρίθμητο στόλο τους στην προσπάθειά τους να εισβάλουν στα Ιαπωνικά νησιά.

Αργότερα, όταν με την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου και αφού άρχισε να ανοίγει η όρεξη για κατακτήσεις στα Δυτικά κράτη, άρχισαν οι πρώτες επαφές με τα έθνη της Άπω Ανατολής και της ΝΑ Ασίας, Πορτογάλοι, Ισπανοί και αργότερα Ολλανδοί και Άγγλοι άρχισαν όλο και περισσότερο να πατάνε πόδι στις δυτικές, κυρίως, περιοχές της Ιαπωνίας.

Η κερδοσκοπική λύσσα που χαρακτήριζε τους πρώτους αποίκους της Αμερικής, δεν έλλειπε και από εκείνους που κατευθύνθηκαν προς την Ανατολή.

Η συνήθης επωδός της όλης επιχείρησης υπήρξε και σ’ αυτή την περίπτωση η δικαιολογία της διάδοσης του «Λόγου του Θεού» προς τους «άγριους» εκείνους λαούς που… τόσο την είχαν ανάγκη.

Έτσι, μαζί με την οικονομική διείσδυση, οι Ισπανοί και Πορτογάλοι κυρίως επιχειρούντες στην Ιαπωνία, έφεραν μαζί τους και πολλούς χριστιανούς ιερείς, κυρίως Ιησουΐτες, από τις χώρες τους. Η μέθοδος γνωστή και δοκιμασμένη∙ η διαμόρφωση της τοπικής κοινωνίας με βάση τα όποια οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα δια μέσου της λεγόμενης αποκάλυψης του «Λόγου του Κυρίου». Τις πρώτες δεκαετίες της Δυτικής/χριστιανικής παρουσίας στην Ιαπωνία η επιρροή της ήταν τεράστια. Οι απλοί άνθρωποι αλλά και Σαμουράϊ ή ακόμη και Νταΐμυο που προσηλυτίστηκαν στον Χριστιανισμό ανέρχονταν στις δεκάδες χιλιάδες. Αυτό μπορεί να ακούγεται παράξενο κατ’ αρχάς όμως όχι και τόσο ασύνηθες για ένα έθνος το οποίο πάντα υπήρξε ανοιχτό στο να υιοθετεί και να ενσωματώνει νέες ιδέες εφ’ όσον αυτές ακούγονταν καλά στα αυτιά του. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς πόσο ειρηνικά και σχεδόν αναίμακτα εισχώρησε ο Βουδισμός στην Ιαπωνία του 8^ου και 9^ου αιώνα μετά την υιοθέτησή του από μέρος της άρχουσας τότε ελίτ.

Τα προβλήματα δεν άργησαν, όπως ήταν φυσικό, να φανούν όταν η Ιαπωνική κοινωνία των προσήλυτων υπό την εποπτεία και καθοδήγηση των ξένων και κυρίως των ιερέων άρχισε να διασπάται από τους υπόλοιπους Ιάπωνες. Η εξουσία των Σογκούν άρχισε να αμφισβητείται, Σιντοϊστικοί και Βουδιστικοί άρχισαν να καταστρέφονται, απλοί άνθρωποι, πιστοί στην Ιαπωνική θρησκεία, να συκοφαντούνται ή και να δολοφονούνται. Άρχισε να αναδύεται σιγά-σιγά μια διαφαινόμενη αναρχία και ανταρσία ενάντια στα ίδια τα θεμέλια κάθε τι Ιαπωνικού.

Οι πρώτες προειδοποιήσεις προς τους εισβολείς και τους ομοφρωνούντες ήλθαν από τον Σογκούν Χιντεγιόσι （秀吉）του οποίου η εσωτερική πολιτική, αντίθετα με την εξωτερική, έπασχε από ατολμία. Αυτό αποθράσυνε εντελώς τους επιβούλους σε τέτοιο σημείο όπου η καινούργια δυναστεία Σογκούν των Τοκουγκάβα （徳川） αποφάσισε να απαλλάξει το έθνος της από την μεταστατική αυτή κακοήθεια.

Έτσι από τα πρώτα χρόνια του 17^ου αιώνα εξέδωσαν μια σειρά από διατάγματα με τα οποία έδιωξαν απ’ την Ιαπωνία κάθε ξένο και απαγόρευσαν με θανατική ποινή τον Χριστιανισμό. Εδώ να αναφέρουμε πως χιλιάδες από αυτούς που κρίθηκαν ένοχοι αντεθνικών πράξεων, όπως και πολλοί Δυτικοί ιερείς, απλά σταυρώθηκαν. Χρειάστηκαν μερικά χρόνια ακόμη ώστε να ξεριζωθεί εντελώς κάθε εστία υπονόμευσης και σε όλα δόθηκε οριστικό τέλος όταν οι τελευταίοι πιστοί της αναρχίας εξοντώθηκαν στην μάχη της Σιμαμπάρα.

Η Ιαπωνία με αυτόν τον τρόπο μπήκε σε σχεδόν ολοκληρωτική απομόνωση αν και οι Ολλανδοί μπορούσαν ακόμη να εμπορεύονται μέσω ενός και μόνο προβλήτα στο Ναγκασάκι ειδικά κατασκευασμένου γι αυτό το σκοπό και εντελώς απομονωμένου. Περιορισμένες ανταλλαγές συνέχισαν να υπάρχουν με την Κορέα και τη Κίνα.

Για τα επόμενα 250 χρόνια η Ιαπωνία υπήρξε μια κλειστή χώρα (Σάκοκου – 鎖国).

Αυτό που σύσσωμη η νεωτερικότητα και τα υποτακτικά της σκουλήκια, είτε αυτά βρίσκονται στα πανεπιστήμια, είτε στους θεσμούς, είτε στα ΜΜΕ κλπ, σιχαίνεται και φοβάται τόσο πολύ, υπήρξε η Ιαπωνία για δυόμισι αιώνες.

Ο ιαπωνικός πολιτισμός γνώρισε μια τεράστια άνθηση. Το θέατρο με το είδος Νο και Καμπούκι αλλά και πολλές άλλες εκδοχές, μεσουράνησε. Ποίηση και λογοτεχνία με αποκλειστικά Ιαπωνικά χαρακτηριστικά σε αντίθεση με τα ρεύματα που υπήρχαν πιο παλιά με τις εμφανείς Κινεζικές επιρροές. Η τέχνη απογειώθηκε με την δημιουργία των πινάκων Ούκι-γιόε. Η Ιαπωνική κοινωνία ελεύθερη πια, υπό την έννοια ότι λογοδοτούσε πλέον πνευματικά μόνο στον εαυτό της, και γνωρίζοντας μια παρατεταμένη ειρήνη και ευημερία μπόρεσε να εφαρμόσει στο σύνολό της το Νιτσεϊκό «γίνε αυτό που είσαι». Ο Ιαπωνικός πολιτισμός αυτής της εποχής, της εποχής δηλαδή Έντο (江戸時代), μπορούμε να πούμε πως άγγιξε τα αισθητικά ύψη και βάθη της κατά πολύ παλαιότερης περιόδου Χεϊάν (平安時代) και ό,τι αναγνωρίζουμε σήμερα ως Ιαπωνική παραδοσιακή Τέχνη προέρχεται από αυτήν την περίοδο. Μια τρανή απόδειξη πως ο πολιτισμός μιας φυλής απλά δεν είναι ένα προϊόν προς εξαγωγή. Είναι ένα αισθητικό (έως και μεταφυσικό) μέγεθος μέσω του οποίου εξασφαλίζεται η ίδια η επιβίωση μια φυλής ή ενός έθνους και το οποίο γίνεται κατανοητό αποκλειστικά και μόνο από την ίδια αυτή φυλή ή έθνος. Είναι δε ένα μέγεθος από το Έθνος για το Έθνος και δεν μπορεί να υπάρξει εκτός αυτών των πλαισίων.

Τίποτα, βέβαια, δεν μπορεί να βαστάξει για πάντα και η τεχνολογική έκρηξη που οδήγησε την Δύση στο να κατακτήσει τον Πλανήτη, την έφερε στην πόρτα και της Ιαπωνίας. Στις αρχές της δεκαετίας του 1850, ένας στόλος κανονιοφόρων των ΗΠΑ υπό τον Ναύαρχο Πέρρυ, αγκυροβόλησε στον κόλπο του Έντο (σημερινό Τόκυο). Η απειλητική όψη των τεράστιων σκαφών, οι εκκωφαντικοί ήχοι των κανονιοβολισμών που χρησιμοποιήθηκαν για εκφοβισμό και η ιταμή, αν και νομοτελειακή, απαίτηση των Αμερικανών να ανοίξει η Ιαπωνία τα λιμάνια της στα Δυτικά συμφέροντα έθεσε τους Γιαπωνέζους υπό ενός διλλήματος με απόλυτα προβλεπόμενα συμπεράσματα. Η απόφαση πάρθηκε, η Ιαπωνία δεν ήταν σε καμία περίπτωση σε θέση να θέσει οποιουδήποτε είδους αντίρρηση προ του νέου κόσμου της τεχνολογίας. Έπρεπε, λοιπόν, να συμμορφωθεί και να ενταχθεί.

Η συνθήκη της Καναγκάβα, στην οποία αναφέρεται στα τελευταία του λόγια ο Μίσιμα, υπεγράφη ως επιστέγασμα του εκβιασμού που υπέστη η Ιαπωνία εκείνα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1850.

Είναι γνωστό πως σε ένα νόμισμα υπάρχουν πάντα δύο όψεις. Το ίδιο συμβαίνει και με την Ιαπωνική κοινωνία. Τα ίδια αντικοινωνικά στοιχεία που έφεραν το χάος υποκινούμενοι από τους Ιησουΐτες τον 17^ο αιώνα, απλά άλλαξαν αφέντη και έθεσαν εαυτόν στη διάθεση της ξένης πολιτισμικής και θεσμικής εισβολής μέσα στην Ιαπωνική κοινωνία κατά τον 19^ο. Σε αυτό το σημείο τείνω να συμφωνήσω με τον εκλιπόντα Βλάσση Ρασσιά στον διάσημο αφορισμό του περί της ουσίας όλων των δεινών που μας κατατρέχουν διαχρονικά ως Έθνη: «η βασική διαμάχη στον κόσμο διαχρονικά γίνεται μεταξύ ποιοτικών και μη ανθρώπων».

Ο ξέφρενος εκδυτικισμός της Ιαπωνίας υπήρξε αποτέλεσμα των αόκνων επιμελλημάτων του μέρους εκείνου της Ιαπωνικής κοινωνίας που αισθανόταν «κοσμοπολίτες». Φυσικά και υπήρξαν σαφείς εντολές για υποβάθμιση του Ιαπωνικού χαρακτήρα κάθε πράγματος από αυτούς που έθεταν τους κανόνες, όμως η 5^η φάλαγγα υπήρξε πάντα βασιλικότερη του βασιλέως και εμείς ως Έλληνες αυτό μπορούμε να το επιβεβαιώσουμε.

Η Ιαπωνική κοινωνία άλλαξε ριζικά από την συνθήκη της Καναγκάβα και μετά. Αυτοί που έχουν απάντηση για τα πάντα θα μας καθησυχάσουν λέγοντας πως αυτό έπρεπε να συμβεί διότι η χώρα έπρεπε να αντισταθεί στον εποικισμό και την υποτέλεια. …Τί ειρωνία…

Όπως όλοι γνωρίζουμε οι υγιείς δυνάμεις του Ιαπωνικού Έθνους κατάφεραν για περίπου τρεις δεκαετίες να υπερισχύσουν στην διακυβέρνηση της χώρας και χωρίς να το επιθυμούν πραγματικά και υπό χυδαίους γεωπολιτικούς εκβιασμούς αναγκάστηκαν να εμπλακούν στον Β’ΠΠ. Η έκβαση γνωστότατη. Τα τελευταία προσχήματα της Καναγκάβα κατέπεσαν κι αυτά πάνω στο κατάστρωμα του θωρηκτού USS Missouri κατά την τελετή παράδοσης εκείνο το μεσημέρι του Αυγούστου του ’45 στον κόλπο του Τόκυο, εκεί που πρωτοεμφανίστηκε και ο ναύαρχος Πέρρυ το 1852.

Η Ιαπωνία, σήμερα, είναι, όπως και η Γερμανία, υπό στυγνή κατοχή. Το Σύνταγμά της τής απαγορεύει την ύπαρξη στρατού πέραν της τοπικής άμυνας. Της απαγορεύει την κατοχή πυρηνικών. Θεσμοθετεί την φυλετική ενοχή και την άρνηση του όποιου ηθικού πλεονεκτήματος πριν το 1945. Οι ιαπωνόφωνες ελίτ που χρησιμοποιούνται από τους γνωστούς άγνωστους παγκόσμιους επικυρίαρχους για να κρατούν σε καταστολή τον λαό των Καμικάζε, έχουν ακριβώς τα ίδια γνωρίσματα με τις ανάλογες ελληνόφωνες.

Ο Γιούκιο Μίσιμα παραμένει αιώνιος δικός μας ήρωας, παρά τις όποιες αποκλίνουσες τον χαρακτήριζαν, γιατί είχε κατανοήσει την μη-ύπαρξη του «Χρόνου». Η πράξη του να πάψει την λεγόμενη «ύπαρξή» του συνιστά μια κραυγή κατάφασης προς την ουσία της Φύσης και του Νόμου. Με το σπαθί του να κατεβαίνει στο πίσω μέρος του σβέρκου του, εξευτελίζει τον σημερινό «άνθρωπο» που σπεύδει ταχέως και κάθιδρος να μετρήσει το άπειρο με το υποδεκάμετρο ανά χείρας. Που τρέχει να πεθάνει για να κερδίσει ένα μήνα παραπάνω «ζωής». Που νομίζει ότι μπορεί να φτιάξει το μέλλον του όταν αυτό έχει ήδη συντελεστεί.

Ο Μίσιμα «έπεσε» σαν άνθος της κερασιάς στο παγωμένο αεράκι του Απρίλη. Η σιωπή του θα σπάει αιωνίως τα τύμπανα στα αυτιά εχθρών και φίλων στην Ιαπωνία και αλλού.

靖国で会おう

.. τα λέμε στο Γιασουκούνι ..

Τα τελευταία λόγια του Γιούκιο Μίσιμα

 

檄

三島由紀夫の最後の声明文

(Geki – Mishima Yukio no saigo no seimeibun)

Παρακολουθούμε την μεταπολεμική Ιαπωνία να χάνει το μυαλό της με το κυνήγι της οικονομικής ευμάρειας και να ξεχνάει τις θεμελιώδεις αρχές του Έθνους μας. Οι πολίτες έχουν χάσει την μεταξύ τους αλληλεγγύη, καλπάζουν μπροστά χωρίς να διορθώνουν βασικά προβλήματα, έχουν εκπέσει στο να τα αντιμετωπίζουν συγκυριακά και βρίθουν υποκρισίας, έχουν πετάξει τις ίδιες τι ψυχές τους μέσα σε μια λίμνη κενότητας. Η πολιτική είναι μια φενάκη πάνω σε ένα βουνό αντιφάσεων, ιδιοτέλειας, λύσσας για εξουσία και υποκρισίας. Όποια μακροπρόθεσμα σχέδια για το Έθνος εκατό χρόνια μετά έχουν ανατεθεί σε ξένες χώρες. Παρακολουθούμε με σφιγμένα δόντια την ντροπή της ήττας να μπαίνει κάτω απ’ το χαλί και να αποφεύγεται αντί να ξεπλένεται, και τους Ιάπωνες να λερώνουν την ίδια τους την Ιστορία και τις παραδόσεις.

Ακόμα και τώρα ονειρευόμαστε τις ΙΔΑΑⁱ σαν το μόνο μέρος που κατοικούν ακόμα η αληθινή Ιαπωνία και η αληθινή ψυχή του πολεμιστή. Όμως, είναι σαφές το ότι οι ΙΔΑΑ είναι νομικά αντισυνταγματικές. Το κρίσιμο ζήτημα της άμυνας της χώρας έχει δολίως υπονομευθεί από μια οπορτουνιστική, νομικίστικη ερμηνεία, και βλέπουμε πώς το να έχουμε έναν στρατό που δεν καλεί τον εαυτό του «στρατό» έχει γίνει η πηγή της διαφθοράς της Ιαπωνικής ψυχής και του εκφυλισμού της ηθικής. Ο στρατός, που θα έπρεπε να ενσαρκώνει την ύψιστη Τιμή, έχει πέσει θύμα της πιο χυδαίας απάτης. Οι ΙΔΑΑ συνεχίζουν να σηκώνουν τον ατιμασμένο σταυρό ενός ηττημένου έθνους. Οι ΙΔΑΑ δεν είναι ένας Εθνικός στρατός, δεν τους έχουν αναγνωριστεί οι θεμελιώδεις αρχές ενός στρατού, τους έχει ανατεθεί μόνο ο ρόλος μιας αριθμητικά μεγάλης αστυνομικής δύναμης, και ακόμη και το αντικείμενο της αφοσίωσής τους έχει αφεθεί στην ασάφεια. Ο ύπνος στον οποίο έχει περιπέσει η μεταπολεμική Ιαπωνία μας εξοργίζει. Πιστεύουμε πως η στιγμή που οι ΙΔΑΑ θα ξυπνήσουν θα είναι η ίδια στιγμή που θα ξυπνήσει και η Ιαπωνία. Πιστεύουμε πως αν οι ΙΔΑΑ δεν βγουν απ’ αυτόν τον ύπνο τότε δεν θα βγει ούτε η Ιαπωνία. Και πιστεύουμε πως το ύψιστο καθήκον μας ως πολιτών είναι να ασκήσουμε όλες μας τις δυνάμεις, όσο ισχνές κι αν είναι αυτές, ώστε να εργαστούμε έχοντας στο μυαλό εκείνη την μέρα που, μέσω συνταγματικής μεταρρύθμισης, οι ΙΔΑΑ θα γίνουν ένας αληθινά Εθνικός στρατός και θα τιμήσουν τις θεμελιώδεις αρχές ενός στρατού.

Τέσσερα χρόνια πριν μπήκα μόνος στις ΙΔΑΑ με αυτήν την επιδίωξη, την επόμενη χρονιά έφτιαξα την Εταιρία της Ασπίδαςⁱⁱ. Η βασική αρχή της Εταιρίας της Ασπίδας είναι η απόφαση να θυσιάσουμε τις ζωές μας για να ξυπνήσουμε τις ΙΔΑΑ, να τις κάνουμε έναν Εθνικό στρατό, έναν τιμημένο Εθνικό στρατό. Εφόσον η συνταγματική μεταρρύθμιση μέσα στον παρλιαμενταρισμό ήταν ήδη δύσκολη, κάποια εσωτερική επέμβαση ήταν η μόνη μας ελπίδα. Θελήσαμε να θυσιάσουμε τις ζωές μας ως μέσο μιας εσωτερικής επέμβασης και να βάλουμε τα θεμέλια του Εθνικού στρατού. Ο στρατός φυλάει το Έθνος, οι κυβερνήσεις προστατεύονται από την αστυνομία. Όταν φτάσουμε στο στάδιο όπου μια κυβέρνηση δεν μπορεί πια να την προστατέψει η αστυνομία, τότε η επέμβαση του στρατού θα καταδείξει από τί είναι φτιαγμένο το Έθνος, και ο στρατός θα επανέλθει στην αρχική του φύση. Η θεμελιώδης αρχή ενός Ιαπωνικού στρατού μπορεί να είναι και μόνον η «προστασία της Ιαπωνικής Ιστορίας, του πολιτισμού και της παράδοσής της με κέντρο τον Αυτοκράτορα». Για να διορθώσουμε τις λάθος βάσεις αυτού του έθνους, εμείς, αν και λίγοι στον αριθμό, εξασκήσαμε τους εαυτούς μας και γίναμε εθελοντές σ’ αυτόν τον σκοπό.

Από κείνη τη μέρα, παρακολουθούμε τις ΙΔΑΑ προσεκτικά, λεπτό προς λεπτό. Σαν να πιστεύαμε πως η ψυχή του πολεμιστή ζούσε ακόμα μέσα τους.

Πώς μπόρεσαν να αγνοήσουν αυτή την κατάσταση; Να προστατεύουν εκείνο που τους αρνείται, σίγουρα πρόκειται για λογική αντίφαση. Αν είστε άντρες, πως μπορεί η αντρική σας περηφάνεια να επιτρέπει κάτι τέτοιο; Μετά από τόσες προσβολές και ανέχεια, η επανάσταση με ατσάλινη θέληση όταν πια έχουν παραβιαστεί όλα τα όρια αυτού που υποτίθεται ότι καλείστε να προστατεύσετε, αυτό θα πει να είσαι άνδρας, αυτό θα πει να είσαι πολεμιστής. Με απόγνωση τεντώσαμε τα αυτιά μας. Όμως από πουθενά μέσα στις ΙΔΑΑ δεν ακούσαμε να υψώνεται κάποια αντρική φωνή σε απάντηση στην εξευτελιστική διαταγή να «προστατεύετε αυτό που σας αρνείται». Τώρα που φτάσατε ως εδώ, και με την γνώση της δύναμής σας, γνωρίζατε πως ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός ήταν η διόρθωση της στρεβλής λογικής του Έθνους, όμως οι ΙΔΑΑ παραμένουν βουβές σαν καναρίνι που του κλέψαν τη φωνή.

Μας κυρίευσε θλίψη, θυμός και τέλος οργή.

Κύριοι, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα χωρίς να σας έχει δοθεί πρώτα κάποια εντολή;

Όμως, δυστυχώς, η εντολή που σας δίνεται δεν έρχεται απ’ την Ιαπωνία. Λένε πως ο έλεγχος του κράτους είναι η βασική αιτία ύπαρξης ενός στρατού στις δημοκρατίες. Όμως, στην Αγγλία και την Αμερική έλεγχος του κράτους σημαίνει οικονομικό έλεγχο του στρατού. Αντίθετα με την Ιαπωνία, αυτό δεν σημαίνει πως ο στρατός είναι ευνουχισμένος χωρίς ούτε το δικαίωμα να παίρνει αποφάσεις για το ίδιο του το προσωπικό, χειραγωγούμενος από προδότες πολιτικούς, ή χρησιμοποιούμενος ως πιόνι σε κομματικά παιχνίδια.

Ωστόσο, φαίνεται πως οι ΙΔΑΑ έχουν χάψει τις κολακίες των πολιτικάντηδων και περπατάνε το μονοπάτι της ακόμη μεγαλύτερης αυταπάτης και αυτοεξευτελισμού. Πού έχει πάει, άραγε, η ψυχή του πολεμιστή; Πώς θα συνεχίσετε να ζείτε σαν τίποτα περισσότερο από ένα τεράστιο οπλοστάσιο του οποίου η ψυχή είναι νεκρή; Όταν γίνονταν οι διαπραγματεύσεις στον κλάδο της κλωστοϋφαντουργίας, οι εργαζόμενοι εκεί είπαν το LDPⁱⁱⁱ «προδότες». Και, αν και είναι πεντακάθαρο πως η Συνθήκη για την μη Διάδοση των Πυρηνικών Όπλων, που αφορά άμεσα την μελλοντική ασφάλεια του Έθνους, είναι η επανάληψη της Άνισης Συμφωνίας της Καναγκάβα^iv, ούτε ένα στρατηγός από τις ΙΔΑΑ δεν έκανε σεπούκου διαμαρτυρόμενος.

Τι σημαίνει, άραγε, η επιστροφή της Οκινάβα; Τι σημαίνει η άμυνα της ενδοχώρας; Είναι ξεκάθαρο πως η Αμερική δεν θέλει το Ιαπωνικό έδαφος να το προστατεύει ένας πραγματικός και αυτόνομος Ιαπωνικός στρατός. Εάν δεν επανακτήσουμε την αυτονομία μας μέσα στα επόμενα δύο χρόνια, οι ΙΔΑΑ θα καταντήσουν για πάντα, όπως λένε και οι αριστεροί, μισθοφόροι των Αμερικάνων.

Περιμέναμε τέσσερα χρόνια. Τον τελευταίο χρόνο περιμέναμε με ιδιαίτερο πάθος. Δεν μπορούμε πια να περιμένουμε. Δεν μπορούμε να περιμένουμε αυτούς που αυτοεξευτελίζονται.

Ας είναι, 30 λεπτά ακόμα.

Ας περιμένουμε τα τελευταία 30 λεπτά.

Μαζί σκαρφαλώσαμε και μαζί θα πεθάνουμε για το δίκαιο.

Να ξαναφέρουμε την Ιαπωνία στην αλήθεια της, γι’ αυτό πεθαίνουμε.

Αξίζει να επιμένει κανείς στην αξία της ζωής όταν η ψυχή έχει πεθάνει;

Τι είδους στρατός είναι αυτός που δεν βάζει τίποτα πάνω από το να παραμείνει κανείς ζωντανός;

Κύριοι, θα σας δείξουμε τώρα μια αρετή υψηλότερη ακόμη και απ’ την ίδια την ζωή.

Δεν είναι η Ελευθερία, ούτε η Δημοκρατία.

Είναι η Ιαπωνία.

Η πατρίδα της Ιστορίας και της Παράδοσης που αγαπάμε, η Ιαπωνία.

Δεν υπάρχει κανείς εδώ πέρα να χυμήξει πάνω σ’ αυτό το εκφυλισμένο Σύνταγμα και να πεθάνει;

Εάν υπάρχει, τότε να σταθεί δίπλα μας και να πεθάνει μαζί μας, τώρα.

Κάναμε αυτή την πράξη με τον διακαή πόθο ώστε εσείς, κύριοι, που έχετε τις ευγενέστερες των ψυχών, να ξαναγεννηθείτε ως αυτόφωτοι άνθρωποι και ως πολεμιστές.

i. ΙΔΑΑ, Ιαπωνικές Δυνάμεις ΑυτοΆμυνας – JSDF-日本自衛隊(Nippon jieitai)

ii. 楯の会 – Tatenokai. Παραστρατιωτική ολιγομελής οργάνωση που δημιούργησε ο Μίσιμα

iii. Το κόμμα της κεντροδεξιάς στην Ιαπωνία

iv. Η συνθήκη του 1854 που εξανάγκασε την Ιαπωνία να ανοίξει τα σύνορά της στις ΗΠΑ και άλλες Δυτικές χώρες

Μετάφραση, Βαγγέλης Αραγιάννης

Το ιστορικό αυτό κείμενο που πρώτη φορά δημοσιεύεται στα Ελληνικά, αποτελεί τα τελευταία λόγια του Ιάπωνα συγγραφέα Γιούκιο Μίσιμα όπως εκείνος τα είχε προετοιμάσει αλλά και όπως τελικώς κατεγράφησαν κατά την διάρκεια του γεγονότος στο αρχηγείο των ΙΔΑΑ στο Τόκυο στις 25 Νοεμβρίου του 1970.

Η βαθιά προσωπικότητα και ο πυρίκαυστος βίος του Μίσιμα αποτελούν πεδίο σοβαρότατου προβληματισμού που αφορά όχι μόνο την Ιαπωνία αλλά και κάθε έναν από εμάς ως ανθρώπων που αγωνιούν για τον κόσμο μέσα στον οποίο καλούμαστε να πορευτούμε.

Η παρούσα μετάφραση έγινε με βοήθεια και αναφορά καί στο πρωτότυπο Ιαπωνικό κείμενο αλλά και σε κείμενο στα Αγγλικά.

Δημοσιεύεται εδώ ως ντοκουμέντο αλλά και σαν πρόλογος της παρακάτω ανάλυσης του ευρύτερου ιστορικού και πολιτισμικού υποβάθρου το οποίο και το υπαγόρευσε.