Τί θα έπρεπε η Ρωμαϊκή διοίκηση της Ιουδαίας να κάνει μπροστά σε έναν ανήσυχο και προβληματικό λαό/όχλο για να τον αντιμετωπίσει το 20 μ.Χ.?
Δεν θα έπρεπε να βρει κάποιον μέσα από τις τάξεις αυτού του λαού/όχλου που θα δίδασκε την ταπεινότητα, την ανοχή και την υπακοή? Κάποιον με δημοφιλία και πειθώ, κάποιον "χαρισματικό". Κάποιον με "κονέ" και know-how μέσα από την ίδια αυτή την κοινωνία και τις δομές της. Κάποιον "χρήσιμο ηλίθιο" (με βάση την σημερινή ορολογία), με τον οποίον δεν θα είχαν και μεγάλη συνάφεια και θα μπορούσαν πολύ εύκολα να τον ποδηγετήσουν, να τον κατευθύνουν και εύκολα να τον ξεφορτωθούν αργότερα.
Οπωσδήποτε αυτός ο λαός/όχλος θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να διασπαστεί, να διαιρεθεί και να ελεγχθεί διότι συνεχώς προξενούσε προβλήματα, όπως περίτρανα απεδείχθη το 70 μ.Χ.
Σήμερα πιστεύουμε πως τα psy-ops και η κοινωνική μηχανική είναι πρακτικές και φαινόμενα των τελευταίων 80 ετών, και πως η Ρωμαϊκή γραφειοκρατία και το Imperium ήταν πολύ αφελή, ανίκανα και unsophisticated για τέτοιου είδους πρακτικές. Πόσο λάθος κάνουμε... Πόσο τραγικά λάθος κάνουμε...
Τους τρεις πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες στην Ρωμαϊκή επικράτεια (ειδικότερα της ανατολικής Μεσογείου), οι Εθνικοί (μή-εβραίοι) αποτελούσαν κατα μέσο όρο το 93%, το δε ποσοστό αναλφαβητισμού των υπηκόων ανέρχετο περίπου στο 87%.
Το χριστιανικό κίνημα ήταν εν πολλοίς βασισμένο, λοιπόν, σε μια λατρεία του ήρωος, "Ηρωολατρεία" με απόλυτη αναφορά στις ήδη υπάρχουσες διαφόρων άλλων Ηρώων (Άδωνις κλπ). Δηλαδή δεν υπήρχε κάποια ευδιάκριτη αναφορά στην εβραϊκή καταγωγή του Χριστού και το μόνο που ενδιέφερε τους οπαδούς ήταν η "Ηρωϊκή" φύση του αφηγήματος περί της ζωής του, κάτι απόλυτα αναμενόμενο μεταξύ πληθυσμών με ινδο-ευρωπαϊκή καταγωγή και πολυθεϊστική ανατροφή/φιλοσοφία.
Μια ακόμη ελκυστική συνιστώσα του πρώιμου χριστιανισμού υπήρξε και το κήρυγμα περί "μεταθανάτειας ανταμοιβής", περί ανατροπής της κοινωνικής ιεραρχίας και εν τέλη περί ανυπακοής στην Ρωμαϊκή καθεστηκυία τάξη. Ένα εκρηκτικό, δηλαδή, μίγμα που μέχρι τα τέλη του 3ου μ.Χ. αιώνα κατάφερε να προσελκύσει κάποιο μέρος των μη-εβραίων της Ρωμαϊκής επικράτειας στο χριστιανικό στρατόπεδο.
Οι εβραίοι την ίδια περίοδο αποτελούσαν περίπου το 12% του πληθυσμού και ζούσαν εκτός Παλαιστίνης (ειδικά μετά το 70 μ.Χ. και την εκδίωξή τους από εκεί από τον Βεσπασιανό). Κάποιοι εθνικοί είχαν ασπαστεί τον Ιουδαϊσμό διακρίνοντας εκεί κοινωνικά ή οικονομικά ωφέλη ενώ ο ίδιος ο Ιουδαϊσμός είχε "διαχωριστεί" από το χριστιανικό κίνημα ήδη από τα μέσα του 2ου μ.Χ. αιώνα.
Η εβραϊκή επιρροή κυρίως στα άστεα του Ρωμαϊκού κράτους ήταν σημαντική και κάποιοι επιφανείς ρωμαίοι ήδη είχαν εκφράση στα γραπτά τους την δυσαρέσκειά τους γι αυτό, βλέποντας αυτή την επιρροή να αγγίζει βαθιά τις ανώτερες κοινωνικές τάξεις και να ακουμπά ακόμη και τον Αυτοκρατορικό θρόνo όπως με την περίπτωση της Βερενίκης, συντρόφου του Τίτου.
Έτσι κάπως προχώρησε η Αυτοκρατορία τους τρεις πρώτους μ.Χ. αιώνες. Από όλα αυτά, το σημαντικό είναι να κρατήσουμε πως ενώ το χριστιανικό κίνημα είχε "διαχωριστεί" από τον Ιουδαϊσμό, παρ όλα αυτά αυτό παρέμενε ένα κίνημα με τις αναφορές του στην εβραϊκή μυθολογία και το ιερό βιβλίο της την Τορά.